Την Πέμπτη 15 Ιουλίου του 2010, συναντήσαμε τον κύριο Δημήτριο Καραβά, Πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Χορού Ελλάδος (Ε.Σ.Χ.Ε.) στο κέντρο χορού "The Champions Dance Club", που διευθύνει στο Νέο Ηράκλειο και συζητήσαμε μαζί του για διάφορα θέματα σχετικά με το Latin χορό στην Ελλάδα.
   Σίγουρα, σε αυτή τη συνέντευξη, όλοι όσοι αγαπούν αυτό το είδος χορού θα βρουν απαντήσεις σε ερωτήσεις και απορίες που πιθανώς να έχουν.

1.Κύριε Καραβά, που και πότε γεννηθήκατε; Πως αποφασίσατε να ξεκινήσετε το χορό; Είχατε κάποια επιρροή από το περιβάλλον σας;

   Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Το να ασχοληθώ με το χορό ήταν κάτι που πάντα ήθελα. Δεν βιάστηκα όμως. Έκανα έρευνα ετών και κατέληξα σε μια πραγματικά πολύ καλή σχολή, αφού προηγουμένως είδα μια χορευτική παράσταση, που με εντυπωσίασε. Το κοντινό μου περιβάλλον έμεινε έξω από την επιλογή μου αυτή. Στην αρχή βέβαια, αντιμετώπισα την απόρριψη στην ενασχόλησή μου με τον χορό. 

2.Με ποια είδη χορού έχετε ασχοληθεί;

   Συστηματικά με τον αθλητικό και κοινωνικό χορό, δηλαδή Λατινοαμερικάνικους και Ευρωπαϊκούς χορούς σε όλα τα στυλ και επίπεδα. Επίσης συστηματικά, έχω ασχοληθεί και με τους λαϊκούς χορούς. Γενικότερα αλλά όχι ιδιαίτερα, έχω ασχοληθεί με: Hip Hop, Jazz και Παραδοσιακούς, ενώ έχω αποκτήσει βασικές γνώσεις για τον κλασσικό και σύγχρονο χορό.

3.Ποια είναι η επαγγελματική σας δραστηριότητα σε ότι αφορά τον χορό σήμερα; Γνωρίζουμε για το Ε.Σ.Χ.Ε. θα μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτό;

   Είμαι καθηγητής χορού και προπονητής ζευγαριών και ομάδων για αγώνες. Επίσης, είμαι διεθνής κριτής, ο μοναδικός μέχρι στιγμής Έλληνας που έχω κρίνει σε πάνω από 200 Διεθνείς αγώνες και σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Latin, χορογράφος, εξεταστής,επίσης ο μόνος Έλληνας με πτυχία εξεταστού από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Χορού.

   Στο κέντρο που δημιούργησα πρόσφατα, εκτός της εκπαίδευσης : δασκάλων – κριτών – προπονητών και αθλητών χορού, πλέον εκπαιδεύω και αρχάριους, κυρίως σε νέες ηλικίες, έχοντας σαν στόχο την δημιουργία νέων αθλητών χορού και επαγγελματιών, υψηλού επιπέδου και διεθνών προδιαγραφών, κάτι που λείπει ουσιαστικά από την χώρα μας.       

4.Αν κάποιος θέλει να αποκτήσει δίπλωμα και να γίνει δάσκαλος χορού, πως θα πρέπει να ξεκινήσει; Τι διπλώματα παρέχονται μέσω του συμβουλίου; Είναι αυτά αναγνωρισμένα;

   Ξεκινάω από το τελευταίο. Τα διπλώματα του Ε.Σ.Χ.Ε. είναι τα μοναδικά στην Ελλάδα με τη μεγαλύτερη δυνατή Διεθνή αναγνώριση. Ως γνωστόν και μέχρι στιγμής, σε καμία χώρα του κόσμου τα πτυχία αυτών των ειδών χορού, δεν είναι αναγνωρισμένα από το κράτος, όπως συμβαίνει με τα πτυχία του κλασσικού χορού. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει και λειτουργεί, η Διεθνής αναγνώριση έμμεσα, των πτυχίων που παρέχονται από τους εξής φορείς: Παγκόσμιο Συμβούλιο Χορού, Εθνικά Συμβούλια άλλων Χωρών-Μελών του W.D.C.    

   Η επίσημη αναγνώριση των πτυχίων του Ε.Σ.Χ.Ε. από το Ελληνικό κράτος, αναμένεται λίαν συντόμως.  Τα πτυχία που παρέχει το  Ε.Σ.Χ.Ε. ή παρέχονται μέσω αυτού, είναι :  Επαγγελματικά και ερασιτεχνικά πτυχία στο American style, Επαγγελματικά και ερασιτεχνικά πτυχία στους Λαϊκούς χορούς, Επαγγελματικά και ερασιτεχνικά πτυχία στο Belly Dancing, Ερασιτεχνικά και, σύντομα, και επαγγελματικά πτυχία στους χορούς : Argentine Tango και Salsa και Επαγγελματικά και ερασιτεχνικά πτυχία στο International style από το WDC.

   Το εξεταστικό σύστημα του Ε.Σ.Χ.Ε. και του WDC είναι από τα καλύτερα στο κόσμο. Εάν κάποιος θέλει να αποκτήσει δίπλωμα δασκάλου χορού, σε ένα από τα παραπάνω είδη χορού, θα πρέπει να λάβει υπ’ όψιν τα κάτωθι:  α) Μόνο με πτυχία από το Ε.Σ.Χ.Ε., ή του WDC, μπορεί κάποιος να θεωρείται Διεθνώς, πραγματικά δάσκαλος χορού,  β) Δεν είναι δυνατόν για κανένα  από τη πρώτη στιγμή που θα ξεκινήσει μαθήματα να εκπαιδευτεί σε επαγγελματικό επίπεδο. Προηγουμένως, θα πρέπει τουλάχιστον για 5 χρόνια, να δουλεύει αποκλειστικά πάνω σε βασικά βήματα και να χορεύει συνεχώς  σε διαγωνισμούς , ή χορευτικές εξετάσεις,  γ) Να μελετήσει προσεκτικά τους κανονισμούς, τόσο τους Ελληνικούς, όσο και τους Διεθνείς, αναφορικά με το τι ισχύει για επαγγελματικές  εξετάσεις, σε οποιοδήποτε επίπεδο ή στυλ,  δ)- Πριν αποφασίσει την εγγραφή του  σε κάποια σχολή, να κάνει εκτενή και προσεκτική έρευνα, προσπαθώντας αρχικά να μάθει: τι βηματολόγια και τεχνικές διδάσκονται σε κάθε σχολή – εάν η σχολή δίνει πτυχία από τους ανωτέρω φορείς, ή άλλους δευτερεύοντες, μη αναγνωρισμένους Διεθνώς και εάν ο δάσκαλος ή δασκάλα, έχουν τεκμηριωμένα γνώσεις της ύλης την οποία πρόκειται να διδαχτεί.

   Κριτήρια όπως: «σε πόσες ώρες και με τι κόστος θα γίνω δάσκαλος» ή «αυτός που διδάσκει να έχει κερδίσει σε αγώνες», είναι δευτερεύοντα, άνευ  ουσίας και πολλές φορές οδηγούν σε λανθασμένες επιλογές.    

5. Σε αυτό το σημείο, θα μπορούσατε να μας πείτε σε τι διαφέρει ο Κοινωνικός από τον Αθλητικό χορό για να καταλάβει ο κόσμος την διαφορά;

 Οι βασικές διαφορές είναι :    

   Ο Αθλητικός χορός περιλαμβάνει συγκεκριμένους χορούς, συγκεκριμένες τεχνικές, συνήθως υψηλότερου επιπέδου, συγκεκριμένη κινησιολογία, ανά κατηγορία ή επίπεδο. Αντίθετα, στον Κοινωνικό χορό, συναντάμε πλήθος βασικών  ή δευτερευόντων χορών, με μικρό αριθμό κινήσεων, και με απλές τεχνικές ή δεδομένα, αποκλειστικά για την σωστή εκγύμναση και προσωπική ευχαρίστηση των μαθητών.     

   Στον Κοινωνικό χορό, η δουλειά που γίνεται αναφέρεται σε βασικούς και απλούς ρυθμούς και τεχνικές, με κύριο στόχο τις απλές γραμμές  στην κίνηση και στον καθαρό ρυθμό, αρχικά. Στον Αθλητικό χορό , υπάρχει βαθιά μελέτη της κάθε κίνησης, προσπάθεια για ανάπτυξη της λεπτομέρειας, ρυθμικές αναλύσεις υψηλού επιπέδου κλπ. Όλα αυτά, δημιουργούν δυναμικές και αποτέλεσμα, που απαιτεί πολλή δουλειά , σωστή προετοιμασία , καλή φυσική κατάσταση, υποχρεωτική παρουσία έμπειρου και ικανού προπονητή, που ταυτόχρονα παίζει και το ρόλο του «Μάνατζερ». Γενικά θα έλεγε κανείς ότι, στον Κοινωνικό χορό, προσπαθούμε μεν να κάνουμε κάτι σωστά, αλλά σύμφωνα με τα δικά μας μέτρα και τις δικές μας δυνατότητες, ενώ στον Αθλητικό χορό αντίθετα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις δυνατότητες μας, έχουμε σα στόχο το «σωστό», που είναι προκαθορισμένο εκ των προτέρων  και δεν έχουμε την δυνατότητα επιλογής. 

6.Ποια είναι η γνώμη σας για το επίπεδο του Αθλητικού χορού στην Ελλάδα σήμερα και πώς βλέπετε τα πράγματα στο μέλλον;

   Δυστυχώς, εκτιμώ ότι στη χώρα μας, παρά τις πολύ καλές προσπάθειες του Ε.Σ.Χ.Ε. και των μελών του κατά τα τελευταία 15 έτη, δεν υπάρχει ακόμα πραγματικά αθλητικός χορός, αλλά μόνο μερικά μικρά δείγματα που βλέπουμε κατά καιρούς. Από όλα τα παιδιά που διαγωνίζονται  είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό είτε σε μικρούς αγώνες είτε σε επίσημους διεθνείς αγώνες, θα τολμούσα να υπολογίσω, ότι πραγματικοί αθλητές χορού, δεν είναι πάνω από 15-20 «παιδιά». Οι βασικότεροι λόγοι γι αυτό, πιστεύω ότι είναι οι εξής:

   Δεν υπάρχει σωστή παιδεία στην χώρα μας, για το τι πραγματικά είναι ο αθλητικός χορός,  -Δεν υπάρχουν αρκετοί και σωστοί επαγγελματίες ή προπονητές, αλλά μόνο ελάχιστοι, ίσως μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού,  -Παρ’ ότι ο Έλληνας εν γένει, διαθέτει ψυχολογία χορευτή, ωστόσο, δεν πειθαρχεί εύκολα και δε δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο να προσπαθήσει πολλές φορές την ίδια κίνηση. Ενθουσιάζεται εύκολα και ζητά εντυπωσιακά πράγματα, που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που πραγματικά είναι ο αθλητικός χορός, ο οποίος τελικά, στηρίζεται στην  «αναβάθμιση» των απλών ή βασικών κινήσεων και ρυθμών, σε υψηλό επίπεδο.

  Δεν υπάρχει καμία απολύτως στήριξη από την πολιτεία.. Με τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα σε αυτό το είδος χορού, δεν υπάρχει η διαχωριστική εκείνη γραμμή, που να καθορίζει τα όρια που τελειώνει ο Κοινωνικός χορός και αρχίζει ο Αθλητικός χορός. Τα πάντα λειτουργούν μπερδεμένα και από κοινού.

   Εάν δεν αλλάξουν όλα τα παραπάνω, δεν μπορώ να έχω ούτε το παραμικρό ίχνος αισιοδοξίας, για το μέλλον, αναφορικά με τον Αθλητικό χορό στην χώρα μας και επομένως, κρίνω ότι θα περάσουν τουλάχιστον 30 χρόνια, ώστε να μπορέσει η Ελλάδα να πρωταγωνιστήσει  πραγματικά στο Διεθνές στερέωμα.

7. Βλέπουμε στις Ελληνικές οικογένειες να κυριαρχεί η νοοτροπία ότι όλα τα παιδιά πρέπει να περάσουν στο πανεπιστήμιο, να γίνουν επιστήμονες και τελικά να υποβαθμίζονται αξίες όπως ο χορός. Ποια είναι η γνώμη σας;

      Το γεγονός αυτό γενικά, θα έλεγα ότι είναι ένα διεθνές φαινόμενο. Το πρόβλημα στη χώρα μας είναι ότι, δεν υπάρχει  γενικά η σωστή παιδεία για τα συγκεκριμένα είδη χορού και ο κόσμος, ίσως δικαιολογημένα, δεν τους αποδίδει τη σοβαρότητα που απαιτείται. Στο εξωτερικό, παρά το ότι υπάρχει το ίδιο σκεπτικό γενικά, ωστόσο, το να ασχοληθεί κάποιος με αυτά τα είδη χορού από παιδί ή και μεγάλος, αποτελεί τρόπο ζωής, ενώ στη χώρα μας θεωρείται, μάλλον, «πολυτέλεια». Από την άλλη μεριά, είναι σωστό κάποιος να σπουδάζει πρώτα, γιατί έτσι, σε συνδυασμό πάντα και με την ανατροφή του από το οικογενειακό περιβάλλον, αποκτά σωστά καλλιεργημένο χαρακτήρα και συνεπώς, εάν αποφασίσει να ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτά τα είδη χορού, αυτόματα προσθέτει άλλη αξία και άλλο επίπεδο σε αυτό που κάνει.

   Επομένως, κατά την άποψή μου, το πρόβλημα δεν είναι ότι  πιέζουμε τα παιδιά  να περάσουν σε κάποιο πανεπιστήμιο. Το πρόβλημα είναι ότι, δεν τους δίνουμε την  δυνατότητα να ασχοληθούν από μικρή ηλικία σοβαρά με το χορό και, εάν μετά την αποφοίτησή τους από το πανεπιστήμιο, θελήσουν να ασχοληθούν επαγγελματικά, δεν τους στηρίζουμε στη επιλογή  τους αυτή. Σε αυτό βέβαια ευθυνόμαστε και εμείς οι επαγγελματίες του χώρου, που με τη συμπεριφορά μας και τον τρόπο που λειτουργούμε, δεν δίνουμε στους γονείς την δυνατότητα, να λειτουργήσουν ανάλογα. Και μη ξεχνάμε ότι, η αξία του χορού δεν υποβαθμίζεται. Το θέμα είναι αν εμείς οι ίδιοι είμαστε σε θέση να την ανακαλύψουμε και να «γευτούμε» τα θετικά της σημεία.

8. Γίνονται κάποιοι αγώνες «Αθλητικού χορού» στην Ελλάδα σε ετήσια βάση; Είναι κάποιοι από αυτούς επίσημοι ώστε να αποτελούν θεσμό στην Ελλάδα;   

  Ασφαλώς και γίνονται αγώνες και μάλιστα τα τελευταία ειδικά 3 χρόνια, διοργανώνουν απλά φεστιβάλ και αρκετοί ιδιώτες ή σχολές. Τα προβλήματα με τους διαγωνισμούς στην Ελλάδα είναι :  

1. Ελάχιστοι έχουν καταλάβει, ποια ακριβώς είναι η σημασία του να διαγωνίζεται κάποιος. Οι περισσότεροι διαγωνίζονται για την διάκριση πρωτίστως και όχι για την προσωπική τους απόλαυση και πρόοδό τους και αυτό είναι μεγάλο λάθος. Κατά δεύτερον, οι περισσότεροι  που διοργανώνουν αγώνες, προσπαθούν να πείσουν το κοινό ότι, οι αγώνες αυτοί έχουν επίσημο χαρακτήρα. Και αυτό είναι λάθος. Αγώνες χορού μπορεί να διοργανώσει ο καθένας, είτε μέσα  είτε έξω από τον κόσμο του χορού. Επίσημοι όμως αγώνες κατάταξης (Πρωταθλήματα, Κύπελλα κλπ), είναι μόνο αυτοί που διοργανώνονται από το Ε.Σ.Χ.Ε. και την Ε.Ο.Α.Χ., εάν μιλάμε για εκπροσώπηση, επίσημους Διεθνείς αγώνες WDC, σε όλες τις κατηγορίες, (Παγκόσμια, Πανευρωπαϊκά κλπ) και αυτοί που διοργανώνονται από τον εκπρόσωπο του IDSF, για όλες τις ερασιτεχνικές κατηγορίες, αναφορικά με την εκπροσώπηση ερασιτεχνών, σε αγώνες του IDSF Διεθνώς .  

2. Ο τρόπος με τον οποίο διοργανώνονται οι αγώνες χορού στην Ελλάδα, με λίγες εξαιρέσεις, δεν έχει καμία σχέση  με το τι συμβαίνει στο εξωτερικό, κυρίως για τους ακόλουθους λόγους:

   Δεν υπάρχει η σωστή παιδεία, η γνώση και η εμπειρία που απαιτούνται για τη διοργάνωση αγώνων. Ο καθένας νομίζει ότι το να μαζέψει κάποιους χορευτές , με οποιοδήποτε τρόπο, να διαγωνιστούν στον αγώνα  που διοργανώνει, σε κατηγορίες της επιλογής του και με κριτές χωρίς την απαιτούμενη «Διεθνή Κάρτα Κριτού», αποτελεί «αγώνα χορού»,  -Δεν υπάρχουν οι χορηγίες που απαιτούνται για την διοργάνωση ενός καλού αγώνα. Το Ε.Σ.Χ.Ε. και η Ε.Ο.Α.Χ., έχουν κατά καιρούς προσφέρει διοργανώσεις πραγματικά Διεθνών και υψηλών προδιαγραφών, με πολύ χαμηλές χορηγίες. 

   Οι χορευτές δεν συμμετέχουν στους επίσημους αγώνες που διοργανώνονται σε ετήσια βάση, για ανύπαρκτους λόγους (π.χ. οι αγώνες είναι στημένοι). Δεν νομίζω ότι ποτέ κανείς στην Ελλάδα «έστησε» αγώνα. Κανείς οργανωτής δε πιστεύω ότι ασχολείται με το ποιος θα κερδίσει. Ο κάθε οργανωτής, ενδιαφέρεται μόνο για το εύρος του αγώνα και την οικονομική του επιτυχία και προβολή του. Μην ξεχνάμε βέβαια και την λανθασμένη τοποθέτηση των Διεθνών φορέων και ειδικά του IDSF, σύμφωνα με την οποία δεν δίνεται η δυνατότητα στους αθλητές, να διαγωνίζονται όπου επιθυμούν με ελεύθερη επιλογή. Ελπίζω αυτό να αλλάξει. Από πλευράς WDC, φαίνεται ότι αυτό αρχίζει να συμβαίνει.

9.Θεωρείται ότι ο χορός αποτελεί ακριβό χόμπυ; Διανύουμε μια περίοδο οικονομικής κρίσης. Πιστεύετε πως μια οικογένεια που έχει ένα παιδί, θα τα βγάλει πέρα με ένα εισόδημα των 800 ευρώ ο καθένας; 

   Πολύ καλή ερώτηση. Επειδή έχω ασχοληθεί με πολλά σπορ, σας λέω με βεβαιότητα ότι, το να ασχοληθεί κάποιος συστηματικά με αυτά τα είδη χορού δεν αποτελεί ακριβό χόμπυ ή σπορ. Ίσως, στην περίπτωση που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό σε Διεθνές όμως επίπεδο, να αλλάζουν λίγο τα πράγματα, γιατί τότε εκτός των άλλων, θα πρέπει να ταξιδεύει συνεχώς και να διαγωνίζεται σε πολλούς αγώνες σε ετήσια βάση. Εάν όμως καταφέρει να διακριθεί μια ή δύο φορές, τότε εύκολα βρίσκει χορηγούς που του καλύπτουν τα έξοδα. Το σίγουρο είναι ότι μια οικογένεια με τα δεδομένα που αναφέρατε μπορεί να διαθέσει από 40 ευρώ minimum, μέχρι 100 ευρώ maximum τον μήνα για τον χορό, ποσόν που δεν πιστεύω ότι είναι απαγορευτικό ή κάνει τον χορό ακριβό χόμπυ. Πείτε μου ένα σπορ ή ένα χόμπυ που αποτελεί κυρίως τέχνη, έχει προοπτικές και κυμαίνεται σε αυτά τα οικονομικά επίπεδα, ενώ παράλληλα μπορεί να προσφέρει και αυτά που προσφέρει ο χορός.

   Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η γνώση και η πρόοδος στο χορό, δεν έρχονται με τις πολλές ώρες μαθημάτων (που ειδικά για τους αρχάριους πρέπει να είναι μόνο ομαδικά), αλλά με τις πολλές ώρες  εξάσκησης, που μπορεί ο καθένας να κάνει μόνος του σε καθημερινή βάση. Φυσικά, η κάθε σχολή οφείλει να διαθέτει τακτικά τον χώρο της για την εξάσκηση των μαθητών.

   Κατά την άποψή μου λοιπόν, το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό. Το πρόβλημα ανήκει αφ’ ενός στο κοινό που δε γνωρίζει τι ακριβώς προσφέρουν αυτά τα είδη χορού και δεν κάνει σωστή έρευνα πριν αποφασίσει σε ποια σχολή θα ξεκινήσει τα μαθήματά του, αφετέρου σε εμάς τους επαγγελματίες του χώρου, που «πουλάμε» δυσβάσταχτα προγράμματα ή ακριβά ρούχα ή παπούτσια  κλπ, για ευνόητους λόγους. Θα πρέπει όλοι μας, και το κοινό και οι επαγγελματίες, να λειτουργήσουμε διαφορετικά. Τότε θα δούμε ότι, ο χορός δεν είναι  «ακριβός» και όλοι μας μπορούμε να πετύχουμε πράγματα, με λίγα χρήματα, αλλά όμως πολλή δουλειά.

10. Ο χορός τι σημαίνει για εσάς;  Έχουμε καταλάβει το πάθος σας και το πόσο καλά θέλετε να πηγαίνει.

   Το γεγονός και μόνο ότι έχω αφήσει σημαντικά πράγματα στη ζωή μου (ειδικά επαγγελματικές ενασχολήσεις άλλου είδους), έχω θυσιάσει πάρα πολύ χρόνο και χρήμα και συνεχίζω να το κάνω, χωρίς να επαναπαύομαι σε γνώσεις ή «δάφνες» και έχω υποστεί άδικα, πολλές επιθέσεις ή άλλου είδους προβλήματα, από άτομα του χώρου μας, παρ’ όλα αυτά, συνεχίζω να παλεύω για το κοινό όφελος και για την προσωπική μου αναβάθμιση και πρόοδο, αποδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο ότι, τα συγκεκριμένα είδη χορού  είναι για μένα η ίδια μου η ζωή. Σκεφτείτε ότι εξακολουθώ στην ηλικία μου, και παρά τις τόσες σημαντικές διακρίσεις που έχω καταφέρει, να ασχολούμαι σε καθημερινή βάση με την προσωπική μου πρόοδο και εξάσκηση, ενώ παράλληλα, παλεύω και για στόχους που, θα μου επιτρέψετε, να τους αποκαλέσω «Εθνικούς», χωρίς να με σταματάει τίποτα ή να με φοβίζει τίποτα. Εύχομαι μόνο δύο πράγματα:  -Να έχω την υγεία μου, ώστε να πετύχω όσο περισσότερο μπορώ, και για μένα και για όσους αγαπούν πραγματικά τον χορό και για την χώρα μου γενικότερα και  -Να ευχηθώ όλοι μαζί να καταφέρουμε να αναδείξουμε μέσα από τις δυνατότητες που έχουμε σα λαός, την ομορφιά, το μεγαλείο και τα προτερήματα εν γένει, αυτών των ειδών χορού και να τα απολαύσουμε. Τέλος, ειλικρινά σας λέω ότι εύχομαι να μπορέσω κάποια στιγμή, να ξαναζήσω την ομορφιά της συμμετοχής σε όμορφους και σωστούς διαγωνισμούς χορού, χωρίς να με ενδιαφέρει εάν θα κερδίσω, όπως συνέβαινε όταν ήμουν νεώτερος.